Dag 20 en 21: De laatste dag voor vertrek en thuiskomst

Door een storing van Blog kon ik vanaf donderdagavond geen nieuw Blog verhaal plaatsen.
Zelfs dag 19 en de reacties waren verdwenen en ik hoop dat ze deze nog via een backup terug zullen plaatsen.
Op het moment van vertrek naar het vliegveld waren de problemen nog steeds niet verholpen.
Daarom als afsluiting de laatste 2 dagen in één afsluitend verhaal.
Dag 20

Vannacht gelukkig geen rookmelder die de nachtrust verstoord, dus we hebben allen redelijk goed geslapen.
Jolanda en Mel zijn als eerste op en ik volg zo rond 08:30.We lezen weer de reacties, goh wat zullen wij dit gaan missen zeg al die leuke reacties... het is voor ons echt een ochtendritueel geworden.

Het weerbericht had het al voorspeld, het zou vandaag weer bloedheet worden (35 graden).
Deze temperaturen schijnen ook voor Orlando begrippen en voor de tijd van het jaar behoorlijk hoog te zijn.
Ze verwachten pas vanaf zaterdag wat dagen met regen, maar dit zullen wij hier niet meer mee maken.

De ochtend wordt verder weer gevuld met ontbijten en zwemmen en zo rond 13:00 vertrekken we richting 'Downtown Disney' om nog de laatste souveniers e.d. in te slaan.
Het blijft toch een sfeervol geheel waarbij de creditcard je beste vriend is want je ziet zo ontzettend veel leuke dingen.
We slagen nog voor een scrapfotoboek en souvenirs.

Downtown Disney

Pa... gedraag je, het is maar een beeld!

Personeel van Disney krijgt slecht te eten

Ook Mel krijgt het nog voor elkaar om wat leuke spulletjes te scoren en zo rond 15:45 rijden we weer richting huis want er moet nog online ingechecked gaan worden bij British Airways.

Het online inchecken gaat weer probleemloos, we hoeven geen mutaties uit te voeren, we zijn tevreden met de stoelen die ons zijn toegewezen
We maken nog een foto van de 'toegangspoort' van het villapark en we schieten nog wat foto's van de villa en het zwembad, de plek die we zo ontzettend gaan missen.

Het is allemaal voer voor het fotoboek en de blog, want als we thuis zijn ligt het in mijn bedoeling om de totale blog inclusief de reacties uit te laten printen in boekvorm.
Dan kunnen wij, met tranen van weemoed, alle leuke dingen nog eens herbeleven.

Vanavond sluiten we het dinergala af bij Sizzler, toch wel de favoriet van Mel.
Ik raad het iedereen met kinderen aan om hier te gaan eten.
De bediende maakt nog een Sizzlers-familieportret en ik probeer de lekkernijen op de gevoelige plaat te leggen.

Vooral dat appelgebak vond Jolan heerlijk...

... en Mel............. het ijs!

Tsja... dat is wel even wat anders dan die prak met groente thuis... het weer thuis eten zal vooral voor Mel een culinaire schok worden.

De koffers zijn nu bijna gepakt, alleen de laatste spullen moeten er nog in... dat wordt nog een uitdaging.
Ik stelde al voor om wat scrapspullen hier te laten, daar dacht JOL-ANN echter anders over :)
Morgen vertrekken we om 17:35 van Orlando naar Londen Gatwick, waar we zaterdag om 06:35 (UK-tijd)aankomen.
Vervolgens is de planning dat we om 09:20 (UK-tijd) van Gatwick vertrekken om hopelijk om 11:35 (NL-tijd) te landen op schiphol.
Ik zag al dat de temperatuur zaterdag in NL zo tussen de 15-20 graden zal zijn.
Dat wordt dus wat warmere kleding meenemen want dat verschil is toch wel erg groot.

Dag 21
Vanochtend staan we toch wel met een vreemd gevoel op.
Alles wat we nu doen is voor het laatst deze vakantie.
Het is wel balen dat Blog problemen heeft want het ritueel van de reacties lezen gaat nu dus ook niet door.
Het is ook een kwestie om alle laatste spullen nog in de koffers gepropt te krijgen.
Ik heb hier al een vreemd soort voorgevoel over.
We filmen de villa nog even uitgebreidt en voor de allerlaatste keer plonsen we in het zwembad.
Zo rond kwart voor twee sluiten we de deur van de villa en als we de auto starten en wegrijden zijn we allemaal even stil.
Als we bij Int. Airport aankomen wijzen de bordjes van Alamo ons probleemloos de goede weg en krijgen we netjes een recu.
Nu is het zaak om de koffers af te geven bij de incheckbalie en daar gaat het mis.
Koffer 1 is twee kilo te zwaar (max 23 kg) en krijgt een sticker heavy luggage maar wel de benodigde label.
Koffer 2 is 6 kilo te zwaar en dat wordt door de dame achter de balie niet geaccepteerd.
Koffer 3 weegt maar 16 kilo maar is ook kleiner en toch wil de dame achter de balie dat koffer 2 veel lichter moet worden, terwijl koffer 1 op de band al verdwenen is!?
Gelukkig is het achter ons niet zo heel erg druk want het is nu wel een genant gezicht hoe Jolan met twee open koffers tracht spullen van koffers te wisselen.
Het zweet begint nu toch wel te stromen.
Ik tracht nog te 'ondersteunen' door aan te geven dat er dan maar een aantal scrapspullen achter moeten blijven, jolan blijkt oostindisch doof!
Poging 1 mislukt als ik de koffer weer op de band zet, hij is maar 1,5 kilo lichter geworden.
Na wat wisseling van spullen in koffer 3,denkt Jolan, dan maar wat badspullen van Peter in de prullenbak.
Gloeiende, gloeiende.... het is nu toch wel erg warm aan het worden en douchen kan ik niet meer want mijn badspullen liggen in de prullenbak.
Pas bij de derde poging, de koffer is nu nog 2 kilo te zwaar, accepteert de vrouw de koffer.
Ik zwaai nog even naar de prullenbak met mijn badspullen.
Het vervolg van de terugreis loopt gelukkig volgens planning en na een tussenstop op Gatwick landen we om 11:20 op Schiphol.
Daar worden we met bloemen en een ballon voor Mel opgewacht door mijn zus en zwager.
We proppen ons met zijn allen in onze stationwagen waarbij Mel nog de opmerking maakt dat deze wagen wel een stuk lager is dan de Jeep.
Helaas hebben we alledrie in het vliegtuig niet kunnen slapen, en we komen dan ook zwaar vermoeid thuis want we hebben een nacht slapen gemist.
Het wordt nu de uitdaging om pas vanavond te gaan slapen om op deze manier zo snel mogelijk in het slaapritme van hier te komen, dit gaat nog een uitdaging worden


-------------------------------------------------------------------
Als we de vakantie in één woord moeten samenvatten, dan is dit 'GEWELDIG'.
Alle voorbereiding als onderdeel van de voorpret hebben geresulteerd in een probleemloze vakantie, m.u.v. de slang en de rookmelder... en o ja... de turnuitvoering van Jolan.
Het opstellen van de blog was voor ons een nieuwe maar zeer leuke ervaring en zeker een die voor herhaling vatbaar is.
We hopen om de twee jaar zo'n reis naar Florida te kunnen maken, want de verslaving heeft ook ons te pakken gehad en wij willen van deze verslaving niet afgeholpen worden!
Als we thuis zijn dan zal ik de blog van de anderen absoluut gaan volgen, dan ben ik toch weer een beetje in Florida.

Wij willen alvast iedereen, als volger en/of als reactiegever ,enorm bedanken voor jullie leuke bijdragen van de afgelopen 3 weken, het gaf een extra dimensie aan onze vakantie.
Voor diegene die op korte termijn de reis naar de Sunshine State gaan maken wensen wij alvast een hele fijne vakantie.

Een laatste groet van
Jolanda, Melanie en Peter

THE END

Dag 19: Shoppen, bowlen en een vervelende 'Piep'

Na de Typhoon Lagoon waren we al voldaan (m.u.v. 'turnmom' Jolan) moe, maar de nacht zou niet bijdragen aan een goede nachtrust.
Jolan had na haar dubbele rietberger begrijpelijk al moeite met de slaap vatten toen om 01:30 's nachts een scherpend piepsignaal in de slaapkamer klonk.
Het duurde even voor ze door had dat het de batterij van de rookmelder was die bijna leeg bleek te zijn, maar ja.... dat 'kreng' hangt zo'n 4 meter hoog aan het plafond!
Wonderwel sliep Mel dwars door het scherpe signaal heen.
Ook ik zag niet zo snel een oplossing want een trapleer hebben we niet in de villa.
Uiteindelijk heb ik Mel half in slaap naar een andere kamer gedragen waar zij gelukkig weer snel verder sliep.
Jolan en ik hebben er nog zeker ruim een uur over gedaan eer we in slaap vielen.


De volgende ochtend heeft Jolan direct het managementbureau gebeld en terwijl we zaten te ontbijten stond er al een zeer dikke Amerikaan bij het zwembad.
Hij observeerde de locatie van de rookmelder en kwam al snel tot de conclusie dat hij met de trap die hij bij zich had het niet ging redden, hij zou iemand anders sturen.
Ik had aan de grote zweetplek op zijn rug sowieso niet het idee dat hij het ging redden.
Uiteindelijk stond hij 3 uur later weer voor de deur met een iets grotere trap en een nog grotere zweetplek.
Hij klom op het trapje waarbij ik twijfelde of ik nu medelijden moest hebben met hem of met het trapje.
Gelukkig hield het trapje het (en de man ook!) en uiteindelijk heeft hij alle rookmelders voorzien van nieuwe batterijen.


Nadat we weer heerlijk hadden gezwommen vertrokken we richting ... 'JO(L)-ANN', want 'madam'  had daar een fotoboek gezien die ze eigenlijk ook wilde hebben.
Helaas voor Jolan lag het niet meer in de schappen, maar uiteindelijk is ze toch geslaagd voor souveniers.
Daarna hebben we nog een Gift-shop 'leeggeplunderd' om daarna richting het AMF-bowlingcentrum te rijden.
Samen met Mel weer lekker 2 games gegooid en toen was het al 18:30 en begonnen de maagjes toch wel te rommelen.


Via het Florida forum had ik goede geluiden gehoord over Outback Steakhouse, dus die moesten we in ieder geval een keer geprobeerd hebben.
Het restaurant lag op 3 minuten rijden van het bowlingcentrum en zo zat Jolan een kwartiertje later aan een malse biefstuk en ik aan en 13 oz stuk Rib Eye.
Met had Kipnuggets met patatjes ($43).
Vooraf hadden we een heerlijk stuk donkerbruin brood gegeten met een salade er bij.
Het is dat Sizzler morgen op het programma staat, maar het was voor herhaling vatbaar.
Thuis hebben Jolan en Mel als toetje de ijsbakken verder geleegd.


Morgen staat nogmaals Downtown Disney op het programma.... gewoon omdat het daar zo gezellig is.
Helaas voor vandaag geen foto's omdat ik zo snugger was geweest om het toestel vergeten mee te nemen.
Jolanda is wel begonnen de koffers alvast gedeeltelijk in te pakken, echter dit heeft te maken met pure angst dat haar scrapspullen er niet in zullen passen.


Groetjes 

Dag 18: Typhoon Lagoon

Na zo'n dag als gisteren zat de vermoeidheid er redelijk in maar toch waren we allemaal zo rond 08:00 alweer uit bed.
Vandaag was het de laatste dag dat onze disneypas geldig was en op de planning stond 'Typhoon Lagoon'.
'Typhoon Lagoon' kort omschreven... een zeer groot waterpretpark voor volwassenen die maar niet volwassen willen worden (... en dat zijn we allemaal toch !?) en ook geschikt voor kinderen.
Via mijn zwager en zus die 2 jaar geleden hier al eens waren geweest gingen we vol verwachting de typhoon uitdaging aan.
Op weg naar het park besefte we dat dit voor deze vakantie de laatste keer zou zijn dat we op de 'Disney-snelweg' zouden rijden met dat welkomstbord waar je zo blij van wordt:

Rond 12:00 kwamen we aan en een (gratis) parkeerplaats was zo gevonden, het leek niet zo druk.

Als je het park binnen gaat straalt dit al gelijk gezelligheid uit, het is zeer sfeervol ingericht.
Het is vervolgens een klein stukje lopen als je ineens eens indrukwekkend uitzicht hebt op de 'Typhoon Lagoon Surf Pool', een enorm open stuk water waar om de 3 minuten een golf van bijna 2 meter de mensen als kegels omver werpt.

Uitzicht op 'Typhoon Lagoon Surf Pool'

Hier begonnen we dan ook onze journey van de dag.
Snel onze handoeken neergelegd en sprinten naar de pool.
Pa zou eerst wel even de kracht van de golf testen en ik positioneerde mij zo'n beetje richting het midden van de pool.
Een enorme knal en daar kwam de golf... mijn eerste gedachte was... shit.... dat is hoog... mijn tweede gedachte was... kan ik nog weg...waarna een fractie later de golf mij meters terugspoelde naar het begin van de pool.
Na enkele seconden kwam ik sputterend boven waarbij ik constateer dat mijn zwembroek niet meer op de plek zit waar hij behoort te zitten.
Mel stond te stuiteren van plezier en opwinding en wij hebben in de loop van de dag uiteindelijk met zijn tweeën ik schat zo'n dertig keer de golf gedaan.
Met bewondering heb ik de durf van die kleine gevolgd want ik denk dat ik op haar leeftijd (8 jaar) en lengte voor geen goud dat water was in gegaan.

Daar komt de golf...

... Strike!!!

Ook aan Jolanda was gedacht en voor haar was er de 'Castaway Creek'.
Het principe hierbij is dat je jezelf in een opblaasband zo'n 20 minuten langs een waterparcours laat drijven waarbij je op verschillende punten van het traject kunt op- en afstappen.
Het begin ging niet al te vloeiend omdat al in het begin Mel ver achter ons dreef, dus dat was flink peddelen om bij haar in de buurt te komen en te blijven.
Na zo'n 20 minuten vonden we het mooi geweest en ik stapte als eerste uit de band met de intentie Jolanda te helpen bij het uitstappen.
Jolanda bleek inmiddels al 'bestudeerd' te hebben hoe ze dacht te gaan uitstappen.
Ik draai mij richting Jolan en het enige wat ik nog net kan waarnemen is een dubbele rietberger achterwaarts waarbij de band parmantige als eerste bovenkomt drijven gevolgd door Jolan waarbij het haar wat normaal aan de achterkant zit nu voor haar gezicht zit.
Het enige zinnige wat ik op dat moment kan uitbrengen is 'wat doe jij nou...', waarna ik schaterend van de lach mij op de kant probeer te hijsen.
Het is toch de bedoeling dat je je kind het goede voorbeeld geeft, maar ook Mel begreep niets van de overbodige turnuitvoering van haar moeder.


Daarna hebben Mel en ik nog een verschillend aantal waterattracties gedaan, waarbij wij 'moeders' adviseerde rustig aan de kant te blijven... dat was voor iedereen veiliger.
Een tip voor diegene die dit waterpark willen gaan doen... neem slippers mee.
Ik was zo slim geweest om dit te vergeten en ik kan je verzekeren dat een wandeling door het park aanvoelt alsof je de gehele tijd op hete kolen loopt.
Het park ging om 17:00 dicht waarna wij bij Bob Evans weer lekker gegeten hebben.


Morgen is het alweer woensdag en het einde van deze waanzinnig leuke vakantie nadert met rasse schrede.
Morgen staat waarschijnlijk shoppen en bowlen op de planning.
Nu is het tijd om naar bed te gaan, de beide dames liggen op een oor waarbij ik mij de droom (of nachtmerrie) van Jolan zo ongeveer kan voorstellen:


en daar komt de afsprong... de waardering van de jury voor de achterwaartse dubbele rietberger is...

Dag 17: Magic Kingdom by night

Laat ik beginnen mijn excuus aan te bieden aan onze 'ochtendlezers', omdat we jullie  ritueel hebben verstoord door geen blog van de dag te hebben.
Het was gisteren zo laat geworden dat we bij thuiskomst allemaal direct naar bed zijn gegaan, we waren zo moe.
Dan nu alsnog onze blog van dag 17.


Aangezien het gisteren bij Epcot toch wel laat was geworden kwamen we vandaag allemaal iets later uit bed dan normaal.
Mel kwam pas rond 09:30 uit bed geschuifeld, dus die kon er weer tegenaan want ook vandaag zal het niet vroeg worden in Magic Kingdom.
Het gebruikelijke ritueel zoals reacties lezen, lekker ontbijten en ook weer heerlijk zwemmen heb ik wel genoeg beschreven.
Nee vandaag staat in het teken van MK waarbij de electrical parade en het vuurwerk de 'klappers' van de avond moeten worden.


Zo rond 15:30 vertrekken we richting MK en 20 minuutjes later arriveren we.
Het is m.b.t. monorail nu lekker rustig instappen t.o.v. de eerste keer.
Bij MK aangekomen komt de drukte je al weer tegemoet, het blijft verbazingwekkend dat het op een maandag zo druk kan, 'werkt er dan niemand meer' ?  :)


Aangezien we al een behoorlijk aantal attracties hebben gedaan gebruiken we de tijd voor de attracties die we nog willen doen of nog een keer willen doen.
Zo komen de volgende attracties aan de beurt:
- Big Thunder Mountain Railroad (2x)
- Buzz Lightyear's Space Ranger Spin
- Pirates of the Caribbean
- Tomorrowlan Speedway

Daar zijn we weer ...

Big Thunder Mountain Road

Werkt er dan niemand meer op maandag !?

Mel als ervaren F1 coureur, handen aan het stuur!

Tussendoor moet er ook nog gegeten worden en we moeten op tijd klaar staan voor de electrical parade welke om 21:00 zal beginnen.
Omdat onze dochter de 'Big Thunder Mountain Railroad' nog een keer wil doen maken we hier een misrekening en als we een plekje willen zoeken zit het om 20:15 al bijna overal langs de weg vol, gelukkig vinden we naast een kraampje net een klein plekje voor drie.
Ja.... dan wordt het wachten, maar dat is het wel waard.
Het blijft toch leuk, dat bekende deuntje en een prachtige optocht van een stoet die langer is dan in Parijs.

Als de parade is afgelopen en we richting Mainstreet willen lopen staat daar al een massa aan mensen en we stoppen bij de brug waar we net een plekje aan de rand kunnen vinden.
Vanuit hier hebben we een prachtig zicht op de zijkant en een deel van de voorkant van het kasteel.
Onze positie op de brug blijkt hier later een perfecte plek te zijn. 
Al om 21:30 begint een show waarbij er van alles op het kasteel wordt geprojecteerd, wat erg mooi is om te zien en wordt afgesloten met wat vuurwerk.
Even hebben we zoiets van 'huh... het was mooi, maar dit was het toch niet'?
Gelukkig horen we via de speakers dat de vuurwerkshow over 5 minuten gaat beginnen.
Helaas blijkt daar onze plek op de brug niet goed te zijn.
Op de een of andere, voor ons onverklaarbare reden,  wordt een groot deel van het vuurwerk aan de linkerkant van het kasteel afgeschoten.
Voor ons en een groot deel van de massa wordt hierbij het zicht beperkt door een grote boom.
De tijd is te kort om hierbij de boom omver te zagen, dus dat is gewoon dikke pech.
Gelukkig wordt er ook vanaf het kasteel vuurwerk afgeschoten en de 'grand finale' is zoveel vuurwerkgeweld dat dit niet door die ene boom tegen gehouden kan worden.
Het is weer een indrukwekkend spektakel.

Het is inmiddels al 22:30 en de grootste attractie moet nog komen... 'de terugreis'.
In een zee van mensen schuifelen we vanaf onze plek naar de uitgang waar je menigkeer je nek breekt over de kinderwagens en rolstoelen die je in het donker bijna niet ziet.
En nu moet heel die massa mensen allemaal die monorail in!
Als kuddedieren worden we in afgezette paden naar het slachthuis geleid.
Dit kost ongeveer een half uur maar dan ben je nog niet uit je lijden verlost, want nu moet je nog met het treintje naar je parkeerplek.
Omdat we laat gearriveerd waren in het park liggen we ook als laatste op de route.
We krijgen dus nog gratis een 'prachtige' rondtocht langs alle parkeerplaatsen.


Uiteindelijk zijn we zo rond 23:30 thuis en ploffen we alledrie met een enorme vuurwerkknal in bed.... snurk!


Morgen staat ons Typhoon Lagoon te wachten en neem maar van mij aan, dat is voor Mel en mij het walhalla onder de zwembaden.
Mel mag daar uit haar dak gaan met al die glijbanen en golven en ik mag daar weer kind zijn, alhoewel die stap voor mij niet zo groot is!
Ben vooral benieuwd naar de attractie 'Surf Pool' waar je, als ik mijn zwager Rob mag geloven, in een soort van tsunami terecht komt.
We gaan het mee maken!


Tot morgen

Dag 16: Moederdag & Epcot (2)

Vandaag is het moederdag dus mag Mel eindelijk haar kado gaan geven, dit betekent dan ook dat beide dames het eerst wakker zijn.
Ik kom als laatste uit bed en zo rond 08:15 drinken we een lekker bakkie.
We beginnen dan ook maar gelijk met het geven van de kado's.
Mel heeft op school voor mama een mooie broche gemaakt, gelukkig heeft het de reis overleefd en het is nu nog de uitdaging dat het tussen al die scrapspullen de terugreis overleeft.
Mama is er erg blij mee, op school gemaakte kado's blijven toch altijd het leukste om te krijgen.
Daarna krijgt ze van mij een ... scrapbook van Disney!!!
Ik zal het waarschijnlijk in een vlaag van verstandsverbijstering gekocht hebben want er is geen ruimte meer in de koffer!?

Zo'n mooi kado verdient een dikke knuffel!

Voor bij het ontbijt had Melanie beloofd weer een vruchtensalade te maken, dit kun je ondertussen wel aan haar over laten.
Dat gezamenlijk ontbijten aan het zwembad blijft toch een gezelllige gezinsgebeurtenis.
Aangezien het weer een strak blauwe lucht is lonkt het zwembad al een tijdje en even later wordt de stilte ruw verstoord door 3 ongeneerde bommetjes.
Aan het begin van de middag is het tijd voor de moederdag-gebakjes die we bij de Publix hebben gehaald.
Ze smaken heerlijk en zonder enige schaamte nemen Jolanda en Mel er 2, ik blijf zoals gewoonlijk bescheiden :)

Zo rond 16:00 rijden we richting Epcot.
We willen graag het vuurwerkspektakel meemaken welke om 21:00 zal plaatsvinden.
In de tijd tot 21:00 gaan Jolanda en Mel 3x in de Nemo attractie en ik in Testrack waar ik dit keer mijn filmcamera in de hand hou om dit thuis nog eens rustig te kunnen beleven.
Tevens eten we daar wat en als toetje nemen we een heerlijk 'klein' ijsje.

Een klein ijsje om de maagjes te vullen

Tussendoor ook nog wat groepsfoto's met de Disney-figuren... en dan te bedenken dat Mel tot vorig jaar niet met ze op de foto durfde, nu knuffelt ze Mickey en Minnie plat :)

Wie van de twee is het minst snugger...
en niet gelijk weer naar links wijzen !!!

Voor we het weten moeten we ons positioneren voor de vuurwerkshow.
Wat is dat een sensationele show zeg, we zijn er alle drie erg van onder de indruk.
Een hele mooie show met mooie muziek en prachtig vuurwerk.
De wereldbol die met bewegende beelden het meer op drijft en bij de finale zich opent voor het slotvuurwerk is indrukwekkend.
Helaas is onze fotocamera niet zo geschikt voor foto's van vuurwerk en ik hoop dan ook maar dat mijn filmcamera zijn werk goed heeft gedaan.

Zo rond 21:30 stroomt het park massaal leeg en vrees ik de file die zich bij een gelijktijdig vertrek van de parkeerplaats zal vormen.
Echter tot mijn stomme verbazing gaat alles vanzelf en iedereen rijdt rustig van zijn plekje weg en zonder enige vertraging rijden we 5 minuten later de snelweg op en zijn een kwartiertje later al thuis.


Voor morgenmiddag staat Magic Kingdom op het programma.
In eerste instantie zou dit Typhoon Lagoon zijn, maar op dinsdagavond heeft Magic Kingdom geen electrical parade en die willen we ook nog een keer meemaken.
We draaien dus de dagen om en gaan dus nu dinsdag naar het zwempark.
Voor Mel is het morgen helemaal speciaal aangezien haar vriendinnen van school  morgen weer moeten beginnen en zij een extra weekje verlof heeft gekregen.


Moe maar voldaan sluit ik deze blog en zie weer uit naar morgen.

Het slotakkoord is een foto waarbij we met zijn drieën zwaaien naar het thuisfront, we houden het hier nog wel een weekje vol... 

niet jaloers worden hoor :)

Dag 15: Zwemmen en shoppen

Jolanda was vandaag als eerste wakker en zat al lekker ontspannen in de patio van de rust, het uitzicht op het zwembad  en de heerlijke natuurgeluiden te genieten.
Het was  ook weer een strak blauwe hemel dus dat voorspelde weer een prachtige dag.
Zo rond 08:30 schoof ik aan en beide hadden we zoiets dat we dit echt gaan missen als we weer thuis zijn.
Maar gelukkig hebben we nog een klein weekje dus daar dan maar volop van genieten.
Een half uurtje later kwam onze 'druif' uit bed.
Terwijl we even later het ontbijt hadden klaargezet en ik nog even het gekookte eitje uit de pan wilde halen ging mijn mobieltje af.
Het was mijn zwager Rob die belde en het was naast de Blog ook erg gezellig op deze manier weer even bij te praten.
Mijn zus wilde mij ook nog even spreken en klaagde dat ze het maar niet voor elkaar krijgt een blog reactie te plaatsen.
Hahaha... dat is weer echt wat voor haar, gelukkig snappen mijn nichtjes wel hoe een computer werkt! 
Toen gaf Mel aan dat ze ook nog wel even met opa 'Sealion'  wilde bellen.
Ook dat nog maar even gedaan, als we dan toch bezig zijn met een lijntje naar Nederland!

Gezellig met opa kletsen

Daarna was het tijd om heerlijk te zwemmen en te relaxen.
Wat zullen we dat zwembad gaan missen zeg, heerlijke temperatuur van het water en wanneer je zin heb gewoon even een heerlijke plons nemen.

Onze vaste 'huisvriend'

Bij Pa hangt het haar ook bijna voor zijn ogen

Grompy and Grumpy
uit de Muppetshow!

Dit noemen we relaxen

Tussendoor nog even wat witte was in de wasmachine die vervolgens in een mum van tijd droog is.

Creatief drogen!

Vandaag moest er wel weer getankt worden, maar gelukkig had ik van de eerste keer geleerd en ging het vandaag probleemloos, we tankte weer voor $ 35,00.
Zo rond 15:00 reden we richting Kissimmee op zoek naar een Bowling Proshop.
Uiteindelijk vonden we deze in een AMF Bowlingcenter maar de vriendelijke mijnheer achter de balie kon mij helaas niet verder helpen.
Ik ben namelijk op zoek naar een specifieke bowling-DVD, dat wordt dan maar online bestellen.


Daarna reden we richting de Orlando Premium Outlet aan de Vineland Avenue.
Toen we de outlet binnen liepen werden we verrast door het feit dat het wandelgedeelte deels overdekt en deels open was, dit gaf een gezellige uitstraling.

Deze Premium Outlet kenmerkt zich vooral door de wat sjiekere (merk)winkels.
Voor mijn oudste nichtje Michelle moesten we op zoek naar een 'Juicy Couture'  winkel.
Speciaal voor mijn nichtje deze foto wat haar waarschijnlijk wel blij zal stemmen.

Jawel... geslaagd 

Vervolgens zijn we nog een Amerikaanse Jamin binnen gestapt voor een zakje met snoep, dat kun je aan Mel wel overlaten.... het zakje kostte $ 9,00!

$9,00... en hij zat nog niet eens vol

Gelukkig was er in deze outlet geen scrapzaak te bekennen.
Op de weg er naar toe kwamen we nog wel langs 'Jo-Ann', maar mijn tip aan Jolanda was.... laten we doorrijden, met alle scrapspullen die jij importeer kun jij je eigen winkel in nederland beginnen... noem het 'Jol-Ann'.
Mijn zwager Bassie regelt wel de zeecontainers richting Rotterdam :)


We hebben het gehele centrum doorgewandeld om uiteindelijk zo rond 18:00 richting huis te rijden, want er moesten nog boodschappen gedaan worden bij Publix.
Deze rit naar huis heeft wat langer geduurd dan gepland want we zaten in een amerikaanse file, alles is hier groot en lang ;)


Uiteindelijk hebben we lekker aan het zwembad gegeten met als toetje weer zo'n heerlijke ijsmix.
Tja... die 2 gigabakken moeten toch voor vrijdag leeg.
Morgen is het moederdag en Mel heeft op school wat leuks gemaakt wat ze eindelijk mag gaan geven.
Bij de Publix hebben we moederdag taartjes gehaald dus dat wordt morgen smullen.
Misschien dat we morgen zo rond de middag richting Epcot rijden om 's avonds van het vuurwerk te gaan genieten.
Jullie lezen morgen of dit een illussie of de realiteit was.
Jolan geeft namelijk aan dat het moederdag is dus zij bepaalt (zegt ze)... dat wordt dus waarschijnlijk weer Jol-Ann!!!


Groetjes